– Sarsıntıda Hatay’daki konutunun yıkılmasının akabinde Trabzon’da yurda yerleşen Edibe Bellur, bir an evvel memleketine dönüp unutulmaya yüz tutan el sanatlarından bitkisel sini örücülüğünü yaşatmayı amaçlıyor
– Edibe Bellur:
– “Geri kalan hayatımı, Hatay’da sanatıma devam ederek yaşamak istiyorum”
TRABZON – 67aydinhaber – HİS AVUNDUK – Hatay'daki zelzelede meskeninin yıkılmasının akabinde Trabzon'a gelen Edibe Bellur, memleketine dönüp, ailesinin üç nesildir yaptığı hasır ve buğday sapı örücülüğünü sürdüreceği günleri heyecanla bekliyor.
Kahramanmaraş merkezli, 6 Şubat'ta meydana gelen zelzelelerde Bellur'un yalnız yaşadığı Defne ilçesine bağlı Sümerler Mahallesi'ndeki meskeni yıkıldı. Beton bloğun üzerine düşmesi sonucu bedeninin bir kısmı darbe alan Bellur, mahallenin gençlerinin yardımıyla enkazdan çıkarıldı.
Tedavisi sahra hastanesinde yapılan 59 yaşındaki Bellur, daha sonra konutları yıkılan kardeşi, gelini ve yeğeni ile Trabzon'da evvel otele, akabinde da Gençlik ve Spor Bakanlığına bağlı Doğu Karadeniz Kız Öğrenci Yurdu'na yerleştirildi.
Günlerini örgü örerek, kendisine kıyafet dikerek, kitap okuyarak ve çiçeklerle ilgilenerek geçiren Bellur, Hatay'ın eski günlerine kavuşmasını bekliyor.
– “Beni ve komşularımı konutun enkazından mahallenin gençleri kurtardılar”
Edibe Bellur, AA muhabirine, “büyük bir acı” olarak tanımladığı zelzelede yaşadıklarını unutamadığını söyledi.
Deprem gecesi bir türlü uyuyamadığını anlatan Bellur, “Deprem öncesi patlamaya misal bir ses duydum. Dünya sallanmaya başladı, üç adım attım hala zelzele devam ediyordu. Sarsıntının şiddeti arttıkça dışarıdan komşularımın çöken konutlarının sesi geliyordu. Rafta bulunan her şey düştü, tanımı olmayan korkutucu bir ses çıktı.” dedi.
Bellur, salon duvarının patladığını, akabinde da alt kata düştüğünü belirterek, şöyle devam etti:
“Büyük bir taş belime geldi. Ayakta sıkıntı duruyordum, bina yan yattı. Komşumun kızına seslendim, bana yardım ettiler. Beni ve komşularımı konutun enkazından mahallenin gençleri kurtardılar. Pencerelerdeki perdeleri birbirine, sonra da yatağın ayağına bağladım. Gençler de getirdikleri merdiveni duvara dayadı, komşularım perdelere tutunarak aşağı indi. Sıra bana gelince inemeyeceğimi düşünerek, 'Beni bırakın gidin' dememe karşın, beni bırakmadılar. O gece gençler ortalarında koordine olarak, dron uçurup mahalledeki insanlara yardım etmek için merdivenlerle koştular.”
Kaldığı yurtta kendisini konutunda üzere hissettiğini lisana getiren Bellur, yetkililere kendilerine kucak açtıkları için teşekkür etti.
Bellur, Hatay'ın unutulmaya yüz tutan el sanatlarından, buğday sapı örücülüğü olarak da bilinen bitkisel sini örücülüğünü annesinden öğrendiğini, geçimini de bir kısmını atölyeye çevirdiği konutunda yaptığı ikramlık eşyaları satarak sağladığını aktardı.
– “Bu süreci tamamlayıp yurduma, Hatay'ıma, Defne ilçesine, yuvama dönmek istiyorum”
Hatay yöresinde “tıbayka”, “tıbak” ve “cimem” ismiyle bilinen sanatını çok sevdiğini ve bundan sonra da devam ettirmek istediğinin altını çizen Bellur, şunları kaydetti:
“Geri kalan hayatımı, Hatay'da sanatıma devam ederek yaşamak istiyorum. Hoş insanları Hatay'da görme isteğim var. Bu süreci tamamlayıp, yurduma, Hatay'ıma, Defne ilçesine, yuvama dönmek istiyorum. Bir sanatkar olarak bu vakte kadar çok yer gezdim ancak Doğu Karadeniz benim için bambaşka ehemmiyeti olan bir yerdi. Uzun yıllar televizyonda buranın iklimini, insanlarını ve müziğini dinledim. 2023'ü kendime, 'gezi yılı' ilan etmiştim lakin bu halde Trabzon'a geleceğimi düşünmemiştim. Yüreğim çok yanıyor, Allah hepimizin yardımcısı olsun. Hatay 7 kez yıkılmış bir vilayet, bu 8 oldu. İnşallah hem Hatay'ı hem de öbür vilayetleri ayağa kaldırırız, bütün insanlara Allah şifa versin.”
Bellur, çiçekleri çok sevdiğini tabir ederek, “Bitkiler bana yaşama sevinci, umut veriyor. Yurdun bahçesinden alıp saksılara diktiğim çiçeklerin önüne, Trabzon'a geldiğim 3 Mart tarihini yazdığım notu koydum. 6 Şubat bizi ağlatırken, 3 Mart tarihi de bizlere karşı hassas olan, umut veren etrafın takviyelerini hatırlatıyor.” dedi.
Yurttaki vazifelilerden temin ettiği materyallerle kendisine kıyafet diken Bellur, “Kendime polardan kıyafetler diktim. Vakti pahalandırmak ismine günlük tutmaya başladım, dikiş dikiyorum, örgü örüyorum, komşularımla sohbet ediyorum. Toplumsal ünitelerdeki görevlilere gidiyorum. Günlerimiz çok toplumsal geçiyor.” diye konuştu.