Hatay’da sarsıntıda ailesini kaybeden Alperen, amcasına emanet

DÜZCE – 67aydinhaber – ÖMER ÜRER – Hatay'da yıkılan meskenlerinin enkazında annesi, babası ve kız kardeşini yitiren, enkaz altından 74 saat sonra kurtarılan ve sol kolu ampute edilen 20 yaşındaki Alperen Yılmaz, ailesinin yokluğunda amcasının ilgisiyle yine hayata tutunmaya çalışıyor.

Kayseri Abdullah Gül Üniversitesi Bilgisayar Mühendisliği Kısmı öğrencisi Yılmaz, 6 Şubat'ta meydana gelen Kahramanmaraş merkezli zelzeleye, Kırıkhan ilçesi Cumhuriyet Mahallesi'ndeki 5 katlı Zafer Apartmanın 3. katındaki meskenlerinde ailesiyle yakalandı.

Ara tatilde ailesini ziyarete gelen Yılmaz, oturdukları binanın yıkılması sonucu Mustafa Kemal Üniversitesi Kırıkhan Meslek Yüksekokulu Ziraat Fakültesi öğretim vazifelisi babası Sinan (51) ve annesi Ebru (46) ile kız kardeşi Sevde Sena Yılmaz'ı (15) kaybetti.

Yıkıntılar ortasından 74 saat sonra Bartın'dan gelen madenciler ve zelzelenin çabucak akabinde Düzce'den yola çıkan amcası Süleyman Yılmaz tarafından çıkarılan Alperen'in enkaza sıkışan sol kolu, Bolu'da süren tedavisi kapsamında ampute edildi.

Hayatını kaybeden kardeşi, yengesi ve yeğenini memleketleri Bolu'da defneden amca Yılmaz'ın tek tesellisi tedavisinin akabinde Düzce'deki meskenine getirdiği yeğeni Alperen oldu.

– “Aileme ve komşularıma seslendim ancak hiç ses yoktu”

Alperen Yılmaz, AA muhabirine, şiddetli sarsıntıya uyandıklarını ve sarsıntı anında ailesiyle masanın altına sığınmaya çalıştıklarını anlattı.

Kısa mühlet sonra apartmanın büyük gürültüyle çöktüğünü belirten Yılmaz, sol kolunun çöken tavan ile sandalye ortasında sıkıştığını söyledi.

Yılmaz, olayın şoku ve hissettiği acı nedeniyle bağırmaya başladığını lisana getirerek, “Aileme ve komşularıma seslendim fakat hiç ses yoktu. Bir mühlet sonra gücümü boşa harcamamak için bağırmayı kestim ve beklemeye başladım.” dedi.

Dışarıda iş makineleri ve ayak seslerini duyunca tekrar sesini duyurmaya çalıştığını anlatan Yılmaz, vakit geçtikçe susadığını ve uykuya daldığını kaydetti.

Yılmaz, uyandığında seslenenleri duyduğunu ve kurtarma gruplarının geldiğini anladığını belirterek, “İletişim kurmaya başladıktan 4-5 saat sonra çıkarıldım. Sarsıntısı birinci başta düş sandım. Uyanmaya çalıştım. Ancak hayal olmadığını anlayınca çırpınmaya başladım. Kendi başıma çıkamayacağımı anlayınca da gücümü saklayıp uzun sürebileceğini düşündüğüm için kurtarılmayı bekledim. Beni çıkarsa çıkarsa amcam çıkarır demiştim, o denli de oldu aslında.” diye konuştu.

– “Parası olan herkes inşaat işine girmemeli”

Enkazdan çıkarıldığında “Kaç gün oldu? diye sorduğunu lisana getiren Yılmaz, 3 gün nasıl dayandığına kendisinin dahi inanamadığını tabir etti.

Yılmaz, “Önce Kırıkhan Devlet Hastanesi'ne, birinci müdahalenin akabinde Adana'ya, oradan da Bolu'ya getirildim. Burada operasyon gerçekleştirilerek sol kolum alındı. Ben enkazdan çıkabileceğimi hiç düşünmedim.” biçiminde konuştu.

Tedavi sürecinde devlet yetkililerinin kendisine çok yardımcı olduğunu ve ilgi gösterdiğini belirten Yılmaz, şu sözleri kullandı:

“Deprem bölgelerinde tabana nazaran plan yapılmalı. Taşıyıcı kolonların asla kesilmemesi lazım. Bu ihmallerin yapılmaması lazım. Parası olan herkes inşaat işine girmemeli, müteahhitliğe soyunmamalı. Bu iş denetlenmeli ve bilen beşerler yapmalı. Bizi bu hale onlar getirdi.”

– “Tek mutluluğumuz Alperen'imiz oldu”

17 Ağustos 1999 Gölcük sarsıntısı ve 12 Kasım Düzce sarsıntısını yaşayan amca Süleyman Yılmaz, 11 saatlik güçlü seyahatle Kırıkhan'a ulaştığında kardeşinin yaşadığı binanın yıkıldığın gördüğünü anlattı.

Yılmaz, bölgedeki bir iş makinesini çağırıp enkaza hava girmesi için binanın etrafını temizlediklerini belirterek, “Seslendik ancak yanıt veren olmadı. Enkazı temizledik etrafı açtık, vinç ile katları kaldırdık.” dedi.

Tek emellerinin kardeşi, eşi ve çocuklarını bulmak olduğunu söz eden Yılmaz, üçüncü günün akşamında Alperen'e ulaştıklarını anlattı. Yılmaz, şunları söyledi:

“Umutları kesmiştik. Canlı yahut meyyit onlara ulaşmak istiyorduk. Allah'a şükür Alperen'imizi sağ salim çıkardık lakin kardeşim, eşi ve küçük yeğenimizi kaybettik. Alperen onların bize armağanı oldu. Dayanılmaz, çok güç lakin tek mutluluğumuz Alperen'imiz oldu.”